اگر خانم ابتکار
در مقام یک مسئول عالی رتبه دولتی هنوز بر پیامدهای خطرناک نقض مصونیت اماکن
دیپلماتیک واقف نیست، بداند که هرچه بیشتر بر حقانیت یورش به سفارت امریکا اصرار
کند، امنیت ده ها سفارت ایران و جان صدها دیپلمات ایرانی در خارج از کشور را بیشتر
به خطر انداخته است همانطور که در حادثه مزار شریف آن رویداد تلخ برای دیپلمات های
ایرانی اتفاق افتاد.
دو حمله به مرکز
فرهنگی ایران در بیروت و حمله به منزل مسکونی سفیر ایران در یمن طی یک سال اخیر در
صورتی محکوم است که کنوانسیون وین مورد پذیرش و احترام باشد و اگر این کنوانسیون پذیرفته
و محترم است ناگزیر خانم ابتکار باید به نقض آشکار آن کنوانسیون در سال 58 معترف
باشد.
معصومه ابتکار و
خطر نقض مصونیت دیپلماتیک
معصومه ابتکار یکی
از تسخیر کنندگان سفارت امریکا، میهمان برنامه ای تلویزیونی به نام شناسنامه بود. در این
برنامه از نقش و نظر او در ماجرای تسخیر سفارت امریکا در ۱۳ آبان ۱۳۵۸ پرسش شد.
مجری برنامه با
اشاره به اینکه برخی از دانشجویان تسخیر کننده سفارت امریکا (از جمله ابراهیم اصغر
زاده) از عمل خود ابراز پشیمانی کرده اند نظر معصومه ابتکار را پس از گذشت 35 سال
جویا شد.
ابتکار با اشاره
به کتابی که با عنوان "تسخیر" در درستی حمله به سفارت امریکا نوشته و
منتشر کرده، تاکید می کند که "دلیلی برای پشیمانی وجود ندارد" و می
افزاید که " الان خیلی تحلیل می شود که این اتفاق [تسخیر سفارت امریکا] مسبب
خیلی از گرفتاری هایی است که بعدا پیش آمد در حالی که این تحلیل یک مقدار ساده
انگارانه است."
اگر این تحلیل،
تحلیلی ساده انگارانه است آیا بنای کجی نبود که مصونیت دیپلماتیک را از سفارتخانه ها حتی سفارتخانه های
ایران در خارج سلب کرده است؟ مگر یورش های بعدی به سفارتخانه های دیگر در تهران با
الگو گرفتن از تسخیر سفارت امریکا صورت نگرفت؟
ذیلا با ذکر دو مثال
به این پرسش پاسخ می دهیم که آیا ساده انگاری است که حمله به سفارت امریکا را مسبب
گرفتارهایی بعدی بدانیم؟
قتل دیپلمات های ایرانی در مزار شریف
در تابستان سال
1377 نیروهایی اسلامگرایی که خود را طالب (دانشجو، طلبه) می دانستند دولت مرکزی
افغانستان را ساقط و از جمله شهر مزار شریف را که کنسولگری ایران در آن قرار داشت،
به تصرف خود درآوردند.
از روز تصرف مزار
شریف ارتباط ایران با کنسولگری خود که 11 عضو داشت قطع شد. سرانجام پس از ۳۳ روز بی
اطلاعی از سرنوشت دیپلمات های ایرانی، خبر کشته شدن آنان به دست طالبان قطعیت
یافت.
حادثه چنان
جانکاه بود که آیت الله خامنه ای سه روز عزای عمومی کرد. تلويزيون کشور با نواختن مارش عزا تصاوير ۱۱ تابوت
ديپلمات و يک خبرنگار ايرانی را که در مزار شريف کشته شده بودند، مخابره کرد. همصدا با ایران، جامعه جهانی یک صدا
این اقدام را محکوم کرد.
اما، نکته حکمت
آموزی که گویا هنوز برای برخی از جمله معصومه ابتکار، درس آموز نبوده اینکه ایالات
متحده امریکا که خود سفارتش در تهران در سال 58 تسخیر شده بود، نیز این عمل
مجرمانه را محکوم کرد صرفا به یک دلیل ساده: نقض مصونیت دیپلماتیک (موضوع کنواسیون
وین 1961)
اما، طنز تلخ ماجرا
این بود که دولت جمهوری اسلامی در محکومیت اقدام طالبان متمسک به کنوانسیونی شد که
خود پیشتر در حمله به سفارت امریکا آن را نقض کرده بود .
جالب اینکه تهران
به استناد کنوانسیون وین، کسانی را ملتزم به مفاد آن می دانست که فهم شان از
کشورداری چیز بیش از ريش نهادن مردان و خانه نشين کردن زنان و تنبان پوشاندن چارپايان
و نابود ساختن مجسمه بودا در بامیان نبود.
گویی این جمهوری
اسلامی نبود که در پایتختش سفارخانه های امریکا، عربستان و دانمارک مورد یورش قرار
گرفته بود. طالبان افغانستان اگرچه دیپلمات های ایرانی را کشتند، اما، هرگز
ساختمان کنسولگری ایران را تحت تصرف عدوانی
خود قرار ندادند (تصرفی عدوانی که تا امروز در مورد سفارت امریکا ادامه
دارد)
اما، طنز تلخ تر
آن است که بعد از یورش به مزار شریف که جمهوری اسلامی آن را نقض کنوانسیون وین می
دانست، دگرباره در سال 1390 سفارتی دیگر به دست دانشجویان! در تهران مورد یورش و
تخریب قرار گرفت. این بار قرعه به نام سفارت سفارت بریتانیا در تهران خورد.
خانم معصومه ابتکار
اگر دریاد ندارند، باید بدانند که در یورش به سفارت بریتانیا، علاوه بر یورش به ساختمان
سفارت، منازل مسکونی کارمندان سفارت ( یعنی محل اسکان زنان و فرزندان دیپلمات ها
در باغ قلهک) نیز از حمله انقلابی دانشجویان! در امان نماند که این خود رکورد دیگری
در کارنامه جمهوری اسلامی است.
به این ترتیب،
ابتکاری که به دست معصومه ابتکار و دیگر دانشجویان خط امامی در تصرف سفارت امریکا
در سال 58 رقم خورده بود، جمهوری اسلامی را رکورددار "نخستین مبتکر
حمله" به سفارت خانه های مقیم کرد همچنان که جمهوری اسلامی رکوردار "بیشترین
یورش به سفارت خانه های مقیم" و همچنین "نخستین حمله کننده به منازل
مسکونی دیپلمات ها" نیز کرده است.
مهم اینکه اگر در
ورای این همه شرمساری اراده دولتی در کار نبود، چندان جای تاسف نبود ولی طنز تلخ
ماجرا در آن است که جمهوری اسلامی این همه رکورد را در نقض مصونیت دیپلماتیک در
حالی در پرونده خود دارد که در تک تک موارد یاد شده، حمایت حاکمیت پشت سر یورشگران
بود. چه دلیلی بالاتر از این که از این همه یورش سازمان یافته به سفارتخانه های
مقیم در تهران حتی یک نفر تاکنون محاکمه و مواخذه نشده است.
با این توصیف
یعنی تعدد حمله به سفارتخانه و محاکمه نشدن عاملان، آیا خانم ابتکار می تواند
تضمین دهد که حادثه سال 58 باز هم برای بار دیگر تکرار نشود؟
معصومه ابتکار و حمید ابوطالبی
دفاع معصومه
ابتکار از درستی حمله به سفارت امریکا در تهران ، از هر زاوایه که بنگریم طنز تلخی
است. یکی دیگر از این طنزهای تلخ، رد ویزای حمید ابوطالبی به عنوان نامزد پیشنهادی
حسن روحانی برای تصدی پست سفارت ایران در نیویورک است.
خوب است که خانم
ابتکار بداند که حمید ابوطالبی (همسنگر پیشین او در اشغال سفارت امریکا) دامان خود
را بری از دیگر دانشجویان اشغالگر (از جمله معصومه ابتکار) کرده و گفته بود جز کار
ترجمه نقش دیگری در آن زمان نداشته است. کلامی از ابوطالبی در تایید تسخیر سفارت
امریکا دیده نشده است. با وجود این، ایالات متحده به او پذیرش نداد و در نتیجه
جنجالی تبلیغاتی بلندی بین تهران و واشنگتن درگرفت که در آن "هیچ" کشوری
در جهان جانب دولت جمهوری اسلامی را نگرفت.
عجیب اینکه موضع
دولت روحانی این بود که تنها گزینه برای سفارت ایران در نیویورک فقط حمید ابوطالبی
است. اندک گذر زمان لازم بود تا دولت حسن
روحانی از اصرار بر دانشجوی خطی امامی آن زمان و سفیر پیشنهادی این زمان کوتاه
بیاد و غلامعلی خشرو را معرفی نماید. (مراجعه شود به مقاله: سفیر جدید و
مواجه با واقعیت)
نتیجه:
این نوشتار به
دنبال شرح پیامدهای داخلی و خارجی حمله به سفارت امریکا نیست. مدعای این نوشتار
بیش از این نیست که اگر خانم ابتکار در مقام یک مسئول عالی رتبه دولتی هنوز بر پیامدهای
خطرناک نقض مصونیت اماکن دیپلماتیک واقف نیست، بداند که هرچه بیشتر بر حقانیت یورش
به سفارت امریکا اصرار کند، امنیت ده ها سفارت ایران و جان صدها دیپلمات ایرانی در
خارج از کشور را بیشتر به خطر انداخته است همانطور که در حادثه مزار شریف آن
رویداد تلخ برای دیپلمات های ایرانی اتفاق افتاد.
دو حمله به مرکز
فرهنگی ایران در بیروت و حمله به منزل مسکونی سفیر ایران در یمن طی یک سال اخیر در
صورتی محکوم است که کنوانسیون وین مورد پذیرش و احترام باشد و اگر این کنوانسیون پذیرفته
و محترم است ناگزیر خانم ابتکار باید به نقض آشکار آن کنوانسیون در سال 58 معترف
باشد.
http://www.roozonline.com/persian/news/newsitem/article/-18b1e841f4.html
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر